گندم و بلدرچین
این محله خرابه های عمود آن طرف از مصیبت آباد است آی تهران ،تناور غمگین پس کجای تو بهجت آباد است ؟ شهر چندان که رو به بالا رفت کوچه های اصالتش گم شد آن فرشته، موکل تهران پی انسان گرفت و مردم شد ری،پدر ،جد باستانی تو خانه در خانه می رود از یاد من امیدم به انقراض شماست آی سلول های نو بنیاد در شمال و جنوب شرق و غرب گاه باران گرفته ای یکدست شش جهت جای زیستن باشد موسم یکدلی ولی عصر است خواب :"دیدم جهان کودک تو کودکانه است جای کودک نیست هرکسی با عروسکی سرگرم سهم کودک ولی عروسک نیست در تب شهر عاشق و فارغ تن به عقل معاش می دادند برج های بلند دربندت آسمان را خراش می دادند" کاش تنها تناور غمگین به دماوند تکیه می دادی تا ببینیم آرزویت را سر هر کوچه برج آزادی پیر تنها تناور گریان چشم های تو یوسف آبادند از دو سو جای اشک های تو چشمه هایش به راه افتادند زندگی هم ادامه ی مرگ است با شمایم جدید های جدا برج میلادتان مبارک باد هرچه خاک سفید عمر شما من به دیروز امیدوارترم تا به فردا اگر نمی پایم پس به دروازه های خود برگرد از همین راه شهر زیبایم بر ابرهای پس از این نام تو را می نویسم تا مهربان تر ببارند... شهر را با تمام اقمارش می فروشند پشت بازارش می فروشند و بعد تر آن را می فروشند با خریدارش من از این شهر می زنم بیرون - بنویسید روی دیوارش - گرچه دل بسته ام به آن میدان هم به آن کوچه های ناچارش کوچه هایی که می رسانندم تا سر جاده در شب تارش جاده اما مسافرانش را می سپارد به پیچ تکرارش ... به قطاری که رفت دل بستیم همچنان ما و راه هموارش ما و بیهوده راه افتادن: شب همراه و ابر انکارش هر چه باران گرفته تر باشد راه آهن دلی است رفتارش....
| Design By : Moussa Hashemzadeh |
